The Haarlemmermeer is a municipality in the west of the Netherlands that has formed completely through the reclamation of the former lake of the same name. In its extensive history, we can suppose that the Haarlemmermeer has not had a linear development, in the sense that through time, it has faced many setbacks that impeded different kinds of progress to take place. Firstly, we see this in the efforts to reclaim the lake, which took over two centuries and many plans to achieve. Secondly, we see this through the harsh conditions that were present after the reclamation, where urbanization started of slowly and agriculture was made difficult. Lastly, we see it in infrastructure, where shipping, railways and the airport have all faced hurdles in attempts to grow. This paper uses a series of schematic maps to examine and understand the non-linear development of the Haarlemmermeer since the first reclamation plans of the 1600s, till the present.

Leiden kent een rijke geschiedenis, vanaf de oorsprong tot het heden. Van Romeinse nederzetting aan de Limes en de Rijn, tot een grote universitaire stad. In de geschiedenis van Nederland speelt Leiden een prominente rol als een stad, ontstaan tussen de 11e en 12e eeuw na Christus. De stad bloeide op vanwege haar strategische ligging. Gelegen op het kruispunt van diverse rivieren, fungeerde Leiden als een belangrijk handelscentrum, wat bijdroeg aan haar groei. Met name de opkomst van de textielindustrie zorgde voor een exponentiële ontwikkeling. De stad werd een bloeiend textielcentrum, waardoor Leiden op een bepaald moment zelfs naast Amsterdam als een van de belangrijkste steden van Nederland stond, ondanks haar oppervlakte.
De groei van Leiden door de eeuwen heen was op sommige momenten explosief, maar Leiden kende door de eeuwen heen ook stilstand en stagnatie. De stad breidde uit in oppervlakte en in functie. Handel, nijverheid en wetenschap bloeiden op, waardoor Leiden de reputatie verwierf van stad met aanzienlijke invloed. Echter, ondanks deze voorspoed, werd de groei van Leiden op een gegeven moment geremd en zelfs gestagneerd door verschillende lokale en nationale gebeurtenissen. Interessant is het dan om te onderzoeken of deze gebeurtenissen daadwerkelijk de groei van de stad hebben belemmerd, of dat ze eerder als katalysator hebben gefungeerd en waarom heeft Leiden er zoveel last van ondervonden?

De transitie van de klassiek geïnspireerde architectuur richting de hedendaagse moderne architectuur in Nederland wordt in beeld gebracht rond de periode van 1900 tot 1970. Er wordt onderzocht waarom moderne bouwwerken vaak gevoelswaarde en esthetiek lijken te verwaarlozen ten gunste van functionaliteit, kostenreductie en bouwefficiëntie. Het onderzoek streeft ernaar te begrijpen hoe en waarom het modernisme de traditionele architectuur heeft verdrongen en toont de verschuiving van de architectuurwaardering. De onderzoeksopzet omvat een chronologische analyse van bouwstijlen, gekoppeld aan economische en bouwtechnische ontwikkelingen, en onderzoekt controverses en kritieken die leidden tot overgangen onder bouwstijlen.

De Nederlandse architectuurgeschiedenis van de 20e eeuw kenmerkt zich door een voortdurende dynamiek, bestempeld door innovatieve stromingen zoals de jugendstil, het expressionisme en het nieuwe bouwen, evenals tegengestelde tendensen zoals de heroriëntatie en het traditionalisme. Deze veranderingen worden aangedreven door economische fluctuaties en technologische vooruitgang, waarbij nieuwe materialen en bouwtechnieken hun intrede doen. Terwijl de 19e-eeuwse bouwmaterialen zoals baksteen en zandsteen blijven, verschuift de nadruk naar eenvoudigere ontwerpen met gladdere texturen en het gebruik van materialen zoals beton, glas, kunststof en andere imitatiematerialen. Verder is de wederopbouwarchitectuur na de Tweede Wereldoorlog een belangrijke periode die zich sterk richt op levenskwaliteit en welvaart, waardoor de klassieke stijlmotieven volledig plaatsmaken voor nieuwe ontwerpen gericht op een snelle en minimalistische economie. De moeilijke interpretatie van moderne architectuur zonder klassieke referenties kan de waardering hiervoor doen belemmeren. Deze waardering richt zich niet noodzakelijk op de daadwerkelijke ouderdom, maar eerder op de traditionele aspecten van het ontwerp.

De ontwikkeling van arbeiderswoningen in gemeente Amsterdam heeft veel doorgemaakt gedurende de 19de en 20ste eeuw. Onder andere eerste filantropische woningbouwverenigingen, de revolutiebouw, Woningwet uit 1901 en de Noodwoningwet hierna. Door Per tijdsblok te onderzoeken naar zowel de gemeentelijke en nationale schaal wordt hierna case studies geanalyseerd om een beeld van de ontwikkeling te geven.

Nederlands: De stad Maastricht, als een van de oudste stedenvan Nederland, kenmerkt zich door zijn unieke middeleeuwse architectuur enstructuur. Deze studie onderzoekt de nauwe relatie tussen de fysieke lay-out enstructuur van Maastricht en het publieke leven in de stad gedurendeverschillende historische periodes, van de late Romeinse tijd tot de modernetijd. De centrale vraag van dit onderzoek is: "Hoe hebben de fysiekelay-out en structuur van Maastricht zich ontwikkeld in samenhang met hetpublieke leven gedurende de late Romeinse tijd, middeleeuwen en modernetijd?" Het onderzoek richt zich met name op het stadscentrum en analyseertdrie sleutelgebieden: het oud Castellum & de Onze Lieve Vrouwe,Sint-Servaas & het Vrijthof, en de Markt & het Stadhuis, in zowelvroege als late periodes. Door de transformaties van deze zones te onderzoeken,wordt inzicht verkregen in hoe stedelijke ontwikkelingen en het dagelijks levenelkaar hebben beïnvloed door de geschiedenis heen. Het doel van het onderzoekis om de evolutie van de fysieke lay-out en structuur van Maastricht tebegrijpen in relatie tot het publieke leven, en hoe deze ontwikkelingen hethedendaagse stedelijke landschap hebben gevormd. De methodologie omvat hetgebruik van archiefkaarten, geschreven bronnen en historisch kaartmateriaal omreconstructiekaarten te maken die inzicht bieden in de veranderingen enontwikkelingen in publieke ruimtes, openbare gebouwen en infrastructuur vanMaastricht door de tijd heen.

English: The city of Maastricht, as one of the oldest cities in the Netherlands, ischaracterized by its unique medieval architecture and structure. This studyexplores the close relationship between the physical layout and structure ofMaastricht and public life in the city during different historical periods,from the late Roman era to modern times. The central question of this researchis: "How have the physical layout and structure of Maastricht developed inconjunction with public life during the late Roman period, Middle Ages, andmodern times?" The research focuses particularly on the city center andanalyzes three key areas: the old Castellum & the Onze Lieve Vrouwe,Sint-Servaas & the Vrijthof, and the Markt & the Stadhuis, in bothearly and late periods. By examining the transformations of these areas,insight is gained into how urban developments and daily life have influencedeach other throughout history. The aim of the research is to understand theevolution of Maastricht's physical layout and structure in relation to publiclife, and how these developments have shaped the contemporary urban landscape. Themethodology involves the use of archival maps, written sources, and historicalmap material to create reconstruction maps that provide insight into thechanges and developments in public spaces, public buildings, and infrastructurein Maastricht over time.

Deze scriptie onderzoekt de evolutie van H.P. Berlages oorspronkelijke visie voor Plan Zuid en de vertaling ervan naar de daadwerkelijke stedelijke en architectonische vormgeving van Amsterdam-Zuid. Het onderzoek richt zich op de aanpassingen die zijn gemaakt in het ontwerp van Plan Zuid en de motieven achter deze aanpassingen.
De historische context wordt grondig onderzocht, waarbij aandacht wordt besteed aan de belanghebbenden en hun invloed op de ontwikkeling van Plan Zuid. Externe factoren zoals economische depressie en oorlog hebben invloed gehad op bepaalde delen van Plan Zuid. Vervolgens wordt Berlages visie op Plan Zuid geanalyseerd en vergeleken met de daadwerkelijke uitvoering. Berlages visie evolueerde van een dynamische tuinstad naar een concept van monumentaliteit en harmonie. Deze visie is grotendeels instant gebleven. Specifieke aandacht wordt besteed aan de Rijnbuurt en de Prinses Irenebuurt, waar significante aanpassingen zijn doorgevoerd. De invloed van financiën en functionaliteit op de uiteindelijke vormgeving van Plan Zuid wordt geïllustreerd door de aanpassingen die zijn doorgevoerd in latere gebieden. Ook Berlages opvattingen over de architectuur van Plan Zuid worden onderzocht, waarbij de invloed van het historische kader wordt belicht.
De scriptie concludeert dat stedelijke planning een voortdurende dialoog is tussen visies en praktische realiteit, zoals geïllustreerd door de evolutie van Plan Zuid.

In deze thesis wordt de ontwikkeling van de stad Groningen van het ontstaan tot heden vergeleken met de ontwikkeling van de steden Leeuwarden en Amsterdam om zo een antwoord te geven op de hoofdvraag: “Hoe is de stad Groningen in het verleden (in verhouding) zo groot geweest en waardoor is deze groei in vergelijking met andere steden gestagneerd?”. Gebaseerd op historische kaarten, de ontwikkeling van de steden en een koppeling hiervan met de spelende maatschappelijke ontwikkelingen, is vanuit het onderzoek duidelijk geworden dat de steden gezamenlijke stagnatieperiodes kennen. Dit zijn de periodes vanaf het bestaan tot de 15e eeuw, de 18e- en 19e eeuw en de periode van 1930 tot 1950. Groningen kent geen individuele stagnatieperiode waardoor de groei in vergelijking tot andere steden is gestagneerd. Andere steden zijn ten opzichte van Groningen verder gegroeid gedurende de Gouden Eeuw en de periode na de Tweede Wereldoorlog door de centrale ligging ten opzichte van andere steden en de internationale markt.

Deze thesis onderzoekt de impact van het verlies van ornamenten op de gevels van de
binnenstad van Tilburg in relatie tot de waardering van de stad. De definitie van het
ornament blijft een centraal discussiepunt binnen de architectuur, aangezien het
subjectief van aard is en de waardering ervan variabel is. Niettemin tracht deze thesis
een algemeen aanvaardbare opvatting te creëren over de definitie en waardering van het
ornament. Mede door middel van veldonderzoek is geprobeerd een patroon te
ontdekken in de waardering van ornamenten op gevels en of deze bijdragen aan de
algehele waardering van een binnenstad, in dit geval die van Tilburg. Voor een vollediger
begrip van de hedendaagse uitstraling van Tilburg wordt een grondige analyse van de
stadsgeschiedenis uitgevoerd. Deze analyse wordt vervolgens vergeleken met de
geschiedenis van de nabijgelegen stad Breda, om te onderzoeken waarom Tilburg
wellicht niet hetzelfde bourgondische karakter vertegenwoordigd als Breda. Deze
vergelijking tracht ook te verklaren waarom het verlies van ornamenten in de binnenstad
van Tilburg meer uitgesproken lijkt te zijn dan in Breda. De bevindingen van deze analyse
worden gebruikt om de hoofdvraag te beantwoorden: Wat is de invloed van het gebrek of
verlies aan ornamenten op de gevels van gebouwen op de waardering van de binnenstad
van Tilburg?

These days the goals of urban and territorial transformation are being tailored to make cities safer, healthier, and more centered on people in both developed and developing countries worldwide. While being an integral part of urban fabric from ages, public health agendas were traditionally treated as standalone from other policy areas. Nonetheless, the Covid-19 Pandemic has brought attention to the necessity of considering human health and including it into the planning of future cities in order to make them a safe place to live and to combat future pandemic scenarios. Public health and urban planning have always been intertwined, with modern urban planning emerging in the 19th century as a response to issues with inadequate sanitation, poor water supply, and air pollution. Due to their high population density and status as the continent’s most developed regions, metropolises have historically been the area’s most severely impacted by epidemics and other instances of widespread disease.

Every new pandemic, epidemic, or outbreak of a contagious disease reveals and targets a unique element of urban planning and architecture. This thesis explores how public health has been present throughout the history of urban planning and changes, examining the relationship between them and how it has impacted the transformation of the City of Amsterdam.

In our contemporary quest to live and build more sustainably, the lessons that one can learn from the understanding of vernacular architecture, as well as the use of (engineered) timber in construction are often praised. Like in many other European countries throughout history, timber once was the most important construction material in the Netherlands. Especially in the north western part of the Netherlands (modern day North-Holland), timber buildings thrived. However, building practices and material use changed and traditions were lost. This thesis offers a concise overview of the role of timber as a construction material in our building practices in both Amsterdam and the rural landscape of North-Holland during the period between the roughly stated years of 1450 and 2000. Through the analysis of case studies, aided by a literature review, it is shown how different large historical events and subsequent societal and administrative changes in the researched period contributed to changing construction practices and material use.

The city of Amsterdam was steadily expanding and Jacob van Deventer's minute map from 1560, shows that people were already settling outside the ramparts and along the Amstel River. Something had to be done. The city council decided to expand the city several times. This report focuses on amsterdam's third and fourth extensions and how the chosen houses and plots relate to the extensions in which the houses were built.

This paper is a comparative analysis on major airport-related plannings and
developments in Europe. Since the advancement of aviation technology in the
20th century, airports have become indispensable infrastructures and emerging urban city nodes. This thesis aims to look into how airport developments affect the transformations of their host cities and neighbouring infrastructures.

Aeiral images reflect that various airports relate with their host cities through different urban patterns and networks. To understand the reason behind such
disparity, six case studies will be conducted and compared: Paris Orly Airport,
Copenhagen Airport, Amsterdam Schiphol Airport, London Heathrow Airport,
Frankfurt Airport and Stockholm Arlanda Airport. These airports are categorised into three types, namely urban, urban periphery and remote. Firstly, historical studies of each case are done individually. Maps of each case are drawn to discover their developments throughout the century. These airport-related developments and their driving forces are compared among airports of the same category as well as different categories.

Acknowledging the unique context of each city and airport, the driving forces and stakeholders behind the morphology of urban, urban periphery and remote airports are revealed towards the end of this paper. The findings conclude some decisive factors for the airport-related development and shed light on the debate of whether the type of airports is the quintessential factor or not.

De Hanze was een Noord-Europees handels- en stedenverbond in het Heilige Roomse Rijk met een netwerk dat ver over de grenzen van meerdere landen reikten. Ze hadden een grote mate van onafhankelijkheid. Ze wisselden vanzelfsprekend veel cultuur uit in de gebieden waar ze actief waren, zo ook in architectuur. De Hanze hebben een eigen bouwstijl ontwikkeld, welke ook wel de Hanze- of baksteengotiek wordt genoemd. Deze stijl bevat kenmerkende elementen die in geen andere stijl te herkennen zijn. Deze scriptie onderzoekt de verschillen over de tijd en verschillende gebieden. Over tijd zijn deze verschillen niet gevonden, maar op basis van geografie wel; de westelijke Hanzesteden hadden soberdere architectuur, waar men in het oosten veel meer ornamenten kon vinden.

De bloembollencultuur speelt al anderhalve eeuw een belangrijke rol in het landschap van de Bollenstreek. Zo heeft deze bloembollencultuur van 1850 tot 1965 ook in gebouwde erfgoed haar sporen nagelaten. Na 1965 is de herkenbare bloembollenschuur haar karakteristieke eigenschappen verloren en zijn ze nog moeilijk te onderscheiden van andere bedrijfshallen. De afgelopen jaren is er dan ook steeds meer aandacht gekomen voor de bollenschuren tot 1965. Zo’n 25 jaar geleden werden de bollenschuren al van cultuurhistorisch belang gezien. Vanuit gemeentes in de Bollenstreek wordt daarom ook gesproken over het behouden en herbestemmen van de (monumentale) bollenschuren. Zo wordt er elk jaar door de Werkgroep Behoud en Herbestemming Bollenerfgoed van het Cultuurhistorisch Genootschap Duin- en Bollenstreek de Zwarte Tulp-prijs uitgereikt. Deze is bedoeld bestemd voor de eigenaar van een bollenschuur in de Bollenstreek die hun bollenschuur op een goede manier hebben behouden of herbestemd.
Het doel van deze thesis is om de ontwikkeling van de bloembollenschuren vanaf 1850 tot 1965 in kaart te brengen. Het is hierbij van belang de redenen van deze ontwikkelingen hierbij vast te leggen en te kijken hoe dit van invloed is geweest. Hierbij luidt mijn hoofdvraag ‘‘Hoe zijn de bollenschuren in de Bollenstreek veranderd tussen de jaren 1850 en 1965 en waarom?’’
Hierbij wordt gekeken naar verschillende nog bestaande bollenschuren uit deze periode. Zowel het exterieur als het interieur tussen de verschillende type bollenschuren worden met elkaar vergeleken en bij verschillen wordt er gezocht naar de reden waarom een verandering heeft plaatsgevonden. Dit zal gedaan worden met bestaande literatuur en het bezoeken van verschillende bollenschuren.
Uit het onderzoek is gebleken dat de grootste reden waarom er verschil zit tussen de types bollenschuren komt doordat de vraag naar bloembollen vanuit Nederland vanaf de jaren 1850 zo erg is toegenomen dat de kweker de beste conditie om de bloembol te drogen en te bewaren ook daadwerkelijk kon realiseren. Hier is een periode aan experimenteren geweest over hoe dit het beste gedaan kon worden. Uiteindelijk heeft de aanleg van elektriciteit in 1922 een grote rol in gespeeld, mechanisch ventileren werd mogelijk. Dit had effect op het exterieur van de bollenschuur, de gevel werd hierdoor meer gesloten. Daarnaast veranderde ook het belang van een bollenschuur, deze is getransformeerd van een opslag naar het uithangbord van het bedrijf.

Eeuwenlang hebben de stadsmuren en bastions van Nederlandse vestingwerken gediend als verdediging voor hun steden. Van kleine militaire installaties tot grote steden, alle vestingwerken vinden hun oorsprong in hetzelfde principe van het beschermen van een plaats. Desondanks hebben veel vestingwerken, sinds het verliezen van deze originele functie, zich vaak op eigen wijze ontwikkeld in de daaropvolgende eeuwen. Deze thesis gaat in op deze verschijningen, om te onderzoeken waarom deze ontwikkelingen wel of niet hebben plaatsgevonden, waarbij de hoofdvraag als volgt luidt:
“Wat is de reden achter de uiteenlopende ontwikkelingen van vestingwerken in recente geschiedenis?”
Aan de hand van casestudies naar Brielle, Delft, Bourtange en 's-Hertogenbosch en hun vestingwerken, wordt deze hoofdvraag door middel van literatuuronderzoek een kaartenreeksen beantwoord. Deze plaatsen hebben vestingwerken die respectievelijk zijn behouden, verdwenen, gereconstrueerd en geherinterpreteerd.
Uit het onderzoek blijken er drie factoren te zijn die hiervoor verklaring bieden. Ten eerste de 19e-eeuwse noodzaak om de stad te revitaliseren, wat gepaard ging met grootschalige infrastructurele ontwikkelingen. Dit is met name van toepassing op Delft en ’s-Hertogenbosch.
Ten tweede het historisch belang vanuit strategisch militair oogpunt, oftewel hoe belangrijk de vestingwerken zelf zijn geweest in de geschiedenis van de stad en het land. Delft is in de vier cases met name de uitzondering, omdat deze stad ondanks grote en ambitieuze plannen nooit van groot strategisch belang is geweest, wat leidde tot kleinschaligere vestingwerken dan Brielle, Bourtange en ’s-Hertogenbosch.
Ten derde en tot slot is de houding van de bevolking ten opzichte van de vestingwerken, ten tijde van de specifieke ontwikkelingen, van belang. Dit kan de uitvoerbaarheid van relatief vergelijkbare plannen sterk beïnvloeden, als bijvoorbeeld de Noordpoort in Brielle en het Sint-Jan Bolwerk in ’s-Hertogenbosch.