Grootschalige en allesomvattende modellen zullen, net als dinosauriërs, uitsterven. Aldus Douglas Lee in zijn meer dan 40 jaar geleden verschenen “Requiem of Large Scale Urban Models” (Lee, 1973). Lee’s paper is uitgegroeid tot een klassieker. Het wordt nog steeds vaak aangehaald om het structurele falen van computermodellen in planvorming te illustreren. In dit artikel onderzoeken wij op basis van empirische ervaringen in Nederland en diverse inzichten uit de literatuur in welke mate Lee’s rouwbericht nog steeds van toepassing is. We evalueren hiertoe zijn zeven ‘zonden’ vanuit het perspectief van 1973 en 2014. Een aantal problemen hiervan zijn inmiddels opgelost, andere zijn nog steeds uiterst relevant. Zo is er tegenwoordig bijvoorbeeld veel meer data beschikbaar en is de beschikbaarheid van integrale en microscopische modellen sterk verbeterd. Aan de andere kant zijn veel problemen nog steeds niet opgelost: we kunnen nog steeds niet goed omgaan met complexiteit en computermodellen zijn nog te vaak leidend in plaats van ondersteunend. We besluiten het paper met een pleidooi voor het verleggen van de focus op de eigenschappen van de modellen, naar het proces waarin ze zijn ingebed. Dit doen we aan de hand van zeven wensen: omarming van onwetendheid, transparantie, externe controle, borging zachte waarden, benut nieuwe technologie, een gestructureerde dialoog en een open debat.@en

Planning support systems (PSSs) are intended to facilitate relevant steps in planning processes; however, the academic evaluation of PSSs reveals many bottlenecks precluding a widespread use of these systems. A central weakness is the lack of communication between PSS developers (focusing on technical issues) and potential PSS users. Other academic fields such as knowledge management and technological innovation recognised similar bottlenecks years ago. On the basis of methods proposed in these fields, a new process architecture for the development of a PSS is proposed. Through a dialogue in which PSS developers and potential users discuss and use the PSS, existing tools, instruments, and models are refined and improved to be more useful to their potential users. The focus shifts away from the development of a technically more sophisticated support system, towards a process of PSS development which is intertwined with the planning process itself. This process architecture is called mediated planning support (MPS). We explore what can be learned from other academic domains and enquire about the applicability of these findings to PSS development. In Amsterdam the Department of Transport wanted to transform their transportation model into a land-use and transport PSS and their work illustrates how such a process architecture can link PSS developers and users in planning practice. We discuss the concepts behind MPS and use the case of Amsterdam to visualise its workings, lastly offering hypotheses on the method and suggestions for further research.@en